Хузангай Педер

Çак çĕре эсир пĕлетĕр-и:

Ватă та вăл; ĕмĕр çамрăк та.

Ăсан туйĕ хÿхĕм çав тери –

Курсан чун киленĕ вăрманта.

Уявра уяв ку çĕршывра,

Ĕçĕпе – хускатĕ вăл тăва!

Кам-ха, кам çак халăха пĕлет:

Вăл çĕр пин сăмахпала пуплет.

Çĕр пин юрă – çемĕ кĕвĕлет,

Çĕр пин тĕслĕ тĕрĕ тĕрĕ вăл тĕрлет…

Пырса курăр – йăлт сирĕнпеле

Хатĕр эп тĕрĕслеме пĕрле.

Приглашение в Чувашию

Знаете ли Вы страну такую,

Древнюю и вечно молодую,

Где в лесу тетерева токуют –

Словно песней сердце околдуют,

Где коль праздник – от души ликуют,

Коль работа – гору дай любую!

Знаете ли Вы такой народ,

У которого сто тысяч слов,

У которого сто тысяч песен

И сто тысяч вышивок цветет?

Приезжайте к нам – и я готов

Это все проверить с вами вместе.

Хузангай, П. П. Приглашение в Чувашию = Йыхрав // Хузангай, П. П. Были мы, и есть, и будем = Эпир пулнa, пур, пулатпaр : [сăвăсем]. – Шупашкар, 1982. – С. 272-273.

Авалтан эпир юратнă

Пархатарлă Атăла,

Ун шывне нумай хумхатнă

Тăвалла-анаталла.

Пирĕн халăх ĕмĕтленнĕ

Кун курасшăн малашне.

Сĕм вăрман пире пилленĕ

Сиплĕ уçă сывлăшне.

Ĕмĕр хыççăн ĕмĕр иртрĕ,

Шухăш вĕçрĕ аякка.

Ĕмĕтленнĕ ĕмĕт çитрĕ:

Пирĕн çул-йĕр сарлака.

Пурăнах эс ĕмĕр сывă

Халăхсен кил-йышĕнче,

Савнă çĕр, Чăваш çĕршывĕ,

Аслă Атăл хĕрринче!

Петĕр Хусанкай. Савнă çĕр, Чăваш çĕршывĕ // Тăван сăмах : 2 кл.валли. – Шупашкар, 2003. – С. 9-10.

Ҫӗршывӑмҫӑм, Чӑваш ҫӗршывӗ!

Кирек ӑҫта пулсассӑн та

Ман асӑмра эс чӗрӗ, сывӑ,

Пуласчӗ хам та асунта.

Пӗлетӗп: Крымӑн е Кавказӑн

Илемлӗрех ҫӗршывӗсем.

Ҫур ҫуллӑх хӗл йӑлӑхтарсассӑн

Аса килмеҫҫӗ мар вӗсем.

Инҫе ҫӗршывсенче те куртӑм

Санран чылай хитрисене.

Анчах эс ман сӑпкам та ҫуртӑм,

Эс ман савни те ман анне.

Ҫӗршывӑмҫӑм, Чӑваш ҫӗршывӗ!

Сан чӗвӗл-чӗвӗл чӗлхӳпе,

Тен, эп те ҫӗр ҫине йӗр хывӑп

Сан пӗчӗкҫӗ пӗр мӗлкӳ пек.

Ҫав илӗртет шухӑшӑма та,

Ҫӗклет чуна та чӗреме.

Сан вилӗмсӗрлӗхне шанатӑп,

Эс – тӑсӑн ман ӗмӗрӗме.

Ҫырни пулать ман вырӑсла та,

Пире халь унсӑр май та ҫук.

Анчах мӗнле эп тунсӑхлатӑп

Таван самахӑма ун чух!

Европӑра-и хам ҫӳретӗп

Е океанӑн леш енче –

Сан евӗрнех аса кӳретӗп,

Ӑна туятӑп тӗрлинчен.

Хӑш чух лаҫ тӗтӗмӗн шӑрши вӑл,

Хӑш чух тухьяллӑ сӑн-сӑпат…

Ҫӗршывӑмҫӑм, Чӑваш ҫӗршывӗ!

Кирек хӑҫан та эп санпа.

Сан ырӑ ятупа эп элчӗ

Таҫти ҫӗре те халӑха.

Санпа ман ятӑм пиеленчӗ

Никам салтми, яланлӑхах!

Хусанкай, П. Ҫӗршывӑмҫӑм, чӑваш ҫӗршывӗ! / Петӗр Хусанкай // Тӑван литература : вӗренӳпе вулав кӗнеки : 7-мӗш класс валли. – Шупашкар, 2019. – С. 108-109.

Салтак винтовкине ҫакса,

Нумай ҫӗре эп ҫитсе куртӑм.

Ӑшра – нихҫан та манмасса –

Пурнатчӗ пӗр хаватлӑ туртӑм.

Ӑна сисетӗн пӗрмаях –

Хаваслӑ-и, хаяр-и тапхӑр.

Ӑна пӗлтерӗ виҫ сӑмах:

Эпир Российӑра пурнатпӑр.

Ют пылчӑк ерчӗ те атта

Часах хӑпса ӳксе тасалчӗ.

Кирек хӑҫан, кирек ӑҫта

Тӑван ҫӗршывӑмӑр асраччӗ.

Асраччӗ камӑллӑ чӗлхе,

Ун илемне ӑҫта туятпӑр?

Ӗмӗртенпе, ӗмӗрлӗхе

Эпир Российӑра пурнатпӑр.

Эп йӗтӗн ҫуҫлӗ ҫуралман,

Сенкер куҫпа эп ялкӑшаймӑп.

Чӑваш самахӗ – мулӑм ман,

Кӑмӑлӑмпа та чӑвашах эп.

Анчах эп вырӑспа танах

Хаюллӑ пултӑм, пултӑм патрӑр

Ӑшра янратчӗ яланах:

Эпир Российӑра пурнатпӑр!

Хусанкай, П. Эпир Российӑра пурнатпӑр! : [сӑвӑ] // Хусанкай, П. Эпир пулнӑ, пур, пулатпӑр!= Были мы, и есть, и будем / Петӗр Хусанкай. – Шупашкар, 1982. – С. 240.

С винтовкой русской боевой
Я был в краях чужих, далеких.
И днем и ночью – в час любой –
Я чувствовал свой долг высокий.
Чем дальше от родных полей,
Тем с большей повторял я силой,
Как голос совести моей,
Как песню: я живу в России!
Чужую пыль на сапогах
Трава росистая отерла.
Над победителем врага
Родное небо распростерлось.
Чувашский ласковый язык,
Сказанья наши золотые,
Народной мудрости родник –
Все это сберегла Россия!
Я синью глаз не наделен,
Не славянин я крутоплечий,
И волосы мои не лен,
И сердцем я чуваш и речью.
Но я солдатом русским был,
Так звали все меня народы.
Навек я с детства полюбил
Россию – родину Свободы!

Хусанкай, П. Я живу в России : [стихотворение] // Хусанкай, П. Эпир пулнӑ, пур, пулатпӑр!= Были мы, и есть, и будем / Петӗр Хусанкай. – Шупашкар, 1982. – С. 241.