Лукин Аркадий

Тăван çĕршыв!

Эс сывлăш, тетĕп, –

Ман сансăр шух чĕрем тапмасть.

Ман сансăр сывламасть ӳпке те,

Ман сансăр çамрăк чун çунмасть.

Таса та селĕм пултăр сывлăш –

Лартатпăр йывăç-чечексем.

Уç сывлăшра вара çут сывлăм

Шăрçа тăвать мерчен чиксе.

Уç сывлăш пултăр…

Кайăк-кĕшĕк

Шăрантарать хавас юрра;

Уй-хирĕ, улăхĕ ем-ешĕл,

Ик куç тулли вăрман – умра.

Тӳсейĕп çăкăрсăр та шывсăр,

Чун пур пĕр ялкăшĕ çап-çут.

Анчах та Сывлăшсăр-Çĕршывсăр

Пурнаймăп эпĕ пĕр минут.

Тăван çĕршыв!

Эс сывлăш, тетĕп, –

Ман сансăр шух чĕрем тапмасть.

Ман сансăр çырăнмасть йĕрке те,

Ман сансăр çамрăк чун çунмасть.

Лукин, А. В. Çĕнĕ уйăх : сăвăсем / Аркадий Лукин. – Шупашкар, 1963. – С. 3.

Мой край –

Мой воздух животворный!

Я говорю тебе, любя:

Ты есть – и дышится просторно,

Остыло б сердце без тебя.

Мой край родной,

Мой воздух чистый,

Мои волшебные леса!

Надела светлое монисто

На луг вечерняя роса.

Мой край родной,

Мой воздух свежий,

Судьба законная моя!

Мы землю-мать цветами нежим

Под ликованье соловья.

Приму беду без укоризны, –

Нужда и голод не сомнут,

Но я без матери-Отчизны

Не проживу и двух минут.

Мой край,

Мой воздух животворный,

Тобой дышу, не надышусь,

Тебе хоть строчкой стихотворной,

Хотя бы словом,

Но – сгожусь!

Лукин, А. В. Воздух : стихи, поэма / Аркадий Лукин ; пер. с чуваш. Ивана Смирнова. – Чебоксары, 1983. – С. 48.

Республикӑм! Тӑри юрриллӗ

Уйна-хирне манма мана

Хушмасть асаттесен ыр пилӗ,

Хушмасть ҫӗнелнӗ самана.

Хире тухсан, чунра ҫап-ҫутӑ –

Саркаланса юрлас килет.

Кашни сукмак, кашни йӗр-утӑм

Мана яланлӑх иленет.

Ӗҫчен чӑвашӑн чыслӑ ӗҫӗ

Кунта хӑварнӑ хӑй йӗрне, –

Тӑприн те урӑхла кӑшт тӗсӗ

Куллен юратнӑран ҫӗрне.

Ҫӑкӑрӑма, пӗлетӗп, тӑтӑш

Сӗткен парать хура тӑпра.

Тӑпра сывланӑ пек эс тӑрӑш

Тӗнче кӗрешнӗ вӑхӑтра!

Лукин, А. В. «Республикӑм! Тӑри юрриллӗ…» : [сӑвӑ] // Лукин, А. В. Хӗвелпе туслашнӑ ҫӑкасем : сӑвӑсем / А. В. Лукин. – Шупашкар, 1971. – С. 3.